به گزارش خرید بک لینک، ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ ˮجمنایˮ کوشش می کنند شواهدی را در مورد اولین ستارگانی که در جهان وجود داشته اند، به دست آورند.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از دیجیتال ترندز، با پیر شدن جهان، نوع ستارگان موجود در آن تغییر کرده است. عناصر سنگینی مانند آهن در اثر واکنش هایی که درون ستارگان اتفاق می افتند، ایجاد می شوند و در نهایت زمانی که سوخت آن ستاره ها تمام می شود و بعنوان ابرنواختر منفجر می شوند، عناصر سنگین تر در اطراف پخش می شوند و در نسل بعدی ستاره ها جای می گیرند. ازاین رو با گذشت زمان، ستارگان به تدریج سطوح بالاتری از این عناصر سنگین تر را به دست آوردند که ستاره شناسان از آن بعنوان سطح فلزی بودن آنها یاد می کنند.
این بدان معناست که اگر می توانستید اولین ستاره هایی را که در زمان جوانی جهان متولد شده اند، ببینید، متوجه می شدید که آنها کاملا با ستاره های امروزی متفاوت هستند. این ستارگان اولیه که بعنوان “جمعیت ستاره ای ااا”(Population III stars) شناخته می شوند، زمانی که کیهان کمتر از ۱۰۰ میلیون سال داشته است، شکل گرفته اند و جستجوی آنها یکی از اهداف اصلی تحقیقات نجومی بوده است.
حالا، ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ “جمنای”(Gemini) در هاوایی امکان دارد برای اولین بار بقایای این ستارگان اولیه را شناسایی کرده باشند. آنها یک اختروش بسیار دور، مرکز درخشان یک کهکشان را مورد بررسی قرار دادند و ترکیب شیمیایی ابرهای اطراف آنرا مشاهده نمودند. ستاره شناسان دریافتند که این ترکیب غیرعادی است و نسبت آهن به منیزیم بسیار بالایی دارد. این مورد نشان داده است که این ماده می تواند از یک ستاره اولیه تشکیل شده باشد که رویدادی شگرف به نام “ابرنواختر ناپایدار جفتی”(Pair-instability supernova) را تجربه کرده است. این نوع نظری از ابرنواختر، بسیار قوی است و می تواند برای ستاره های اولیه و کم فلز رخ دهد.
پژوهشگران با جستجوی بقایای این ابرنواخترهای خاص، بهترین شانس خویش را برای شناسایی مواد ستارگان اولیه داشتند. “یوزورو یوشی”(Yuzuru Yoshii)، پژوهشگر “دانشگاه توکیو”(UTokyo) اظهار داشت: برای من واضح بود که ابرنواختر مورد نظر برای این پژوهش، یک ابرنواختر ناپایدار جفتی از یک جمعیت ستاره ای III است که در آن، کل ستاره بدون بر جای گذاشتن هیچ باقیمانده ای منفجر می شود. من وقتی دریافتم که یک ابرنواختر ناپایدار جفتی با جرمی حدود ۳۰۰ برابر خورشید، نسبتی از منیزیم به آهن را فراهم می آورد که با مقدار کم مورد نظر ما برای اختروش مطابقت دارد، هم خوشحال شدم و هم تا حدودی تعجب کردم.
جستجوی بیشتر در مورد بقایای ستارگان اولیه می تواند به ما کمک نماید تا نمونه های بیشتری پیدا نماییم و در مورد چگونگی شکل گیری جهان بشکلی که امروز می بینیم، بیشتر بیاموزیم. “تیموتی بیرز”(Timothy Beers)، پژوهشگر “دانشگاه نوتردام”(University of Notre Dame) اظهار داشت: ما حالا می دانیم که باید به دنبال چه چیزی باشیم. ما یک مسیر داریم. اگر این اتفاق در اوایل کیهان به صورت محلی رخ داده باشد که احیانا همینطور است، پس ما باید انتظار داشته باشیم که شواهدی در مورد آن پیدا نماییم.
این پژوهش، در “The Astrophysical Journal” به چاپ رسید.

منبع: mpo-kr.ir

دیجیتال