به گزارش خرید بک لینک، ناسا، مهر و موم روی موشک SLS را که قرار بود مأموریت ˮآرتمیس ۱ˮ را به کره ماه ببرد، اما به علت وقوع نشتی در مخزن سوخت موفق به انجام آن نشد، روی سکوی پرتاب تعویض می کند.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، ماموریت “آرتمیس ۱” از موشک جدید “سیستم پرتاب فضایی” (SLS) معلق به ناسا برای ارسال یک کپسول بدون سرنشین معروف به “اوریون” (Orion) به مدار ماه و بازگشت به زمین استفاده خواهد نمود.
ناسا کوشش کرد تا این مأموریت حماسی را در روز شنبه (۳ سپتامبر) به فضا پرتاب کند، اما زمانی که نتوانست نشت پیشرانه هیدروژن مایع فوق سرد را بموقع برای پرتاب، عیب یابی کند، از این کار خودداری کرد. این نشت در رابطی که مرحله اصلی موشک SLS را با به برج پرتاب متصل می کند، رخ داد.
اکنون مقامات ناسا در جدید ترین به روزرسانی، بعد از تحلیل و بررسی این مورد به مدت چند روز، تصمیم گرفته اند که مهر و موم این مخزن را همان روی سکوی پرتاب جایگزین کنند. این کار روی سکوی معروف به Pad ۳۹B در مرکز فضایی کندی در فلوریدا، جایی که “آرتمیس ۱” طی سه هفته گذشته درآن مستقر شده است، صورت خواهد گرفت.
مقامات ناسا در اطلاعیه ای نوشتند: انجام این کار روی سکوی پرتاب مستلزم آن است که تکنسین ها، یک محفظه در اطراف محل کار ایجاد کنند تا از سخت افزار در مقابل آب و هوا و سایر شرایط محیطی محافظت کنند، اما مهندسان را قادر می سازد تا تعمیر را تحت شرایط برودتی یا فوق سرد آزمایش نمایند.
در ادامه آمده است: انجام کار در سکوی پرتاب همینطور به تیم ها اجازه می دهد تا حد امکان داده ها را برای درک علت مشکل جمع آوری کنند. سپس امکان دارد موشک را به ساختمان مونتاژ(VAB) برگردانند تا کارهای اضافی را انجام دهند، چون که دیگر نیازی به استفاده از امکانات برودتی موجود در سکوی پرتاب نیست. همینطور امکان دارد فارغ از اینکه تیم بخواهد تعمیرات بیشتری در ساختمان مونتاژ انجام دهد یا نه، احتیاج به بازگشت به آن وجود داشته باشد، چون که موشک نمی تواند در این تعویق چند هفته ای روی سکو بماند.
تأیید مجدد پرواز، احتیاج به آزمایش نیروی فضایی ایالات متحده دارد که فقط در ساختمان مونتاژ می تواند صورت گیرد. البته مقامات ناسا گفته اند که امکان دارد برای تمدید دوره صدور گواهینامه پرواز، درخواست دیگری بدهند که به “آرتمیس ۱” اجازه می دهد مدت بیشتری روی سکوی پرتاب باقی بماند، اما هم اکنون معلوم نیست که آیا آنها این کار را انجام دهند یا خیر.
آرتمیس ۱ قبلاً یکی از این درخواست ها را انجام داده است و مجوز گرفته تا به جای ۲۰ روز، ۲۵ روز روی سکو بماند.
این نشت ابتدا زمانی رخ داد که ناسا بارگیری سوخت هیدروژن مایع را شروع کرد. گروه پرتاب، سه بار تلاش کردند تا مشکل را حل کنند و هیدروژن مایع را باردیگر به جریان بیاندازند اما هر بار نشت باردیگر برگشت. نشت هیدروژن مایع زمانی رخ داد که ناسا تلاش داشت تا سیستم پرتاب فضایی بزرگ خویش را برای پرتاب بدون سرنشین آرتمیس ۱، از سکوی”B۳۹” در مرکز فضایی کندی پرتاب کند. به رغم سه تلاش جداگانه برای رفع نشتی، مهندسان نتوانستند جلوی آنرا بگیرند و در نهایت برای ارزیابی بیشتر وضعیت، مأموریت را متوقف کردند.
ارزیابی و کار تعمیراتی نشان داد که این مشکل در نهایت امکان دارد آرتمیس ۱ را حداقل برای دو هفته دیگر روی زمین نگه دارد.
تعویق روز شنبه، دومین مورد برای آرتمیس ۱ بود. نخستین مورد که در ۲۹ اوت رخ داد، به این علت بود که یکی از چهار موتور در مرحله اصلی موشک SLS تا دمای مناسب پیش از راه اندازی خنک نمی شد. تیم عملیات به سرعت به این نتیجه رسید که خوانش ناشی از یک سنسور دما معیوب است. این تیم همینطور نشت هیدروژن مایع را که در تلاش ۲۹ اوت هم رخ داد، عیب یابی کرد، اما این نشت بسیار کوچکتر از نشتی بود که تیم حالا روی آن کار می کند.
“مایک سارافین” (Mike Sarafin)، مدیر مأموریت آرتمیس، در یک کنفرانس مطبوعاتی اظهار داشت که این نشت، به یک رویداد غیر عمدی مرتبط می باشد که سبب شد فشار در خط هیدروژن مایع به سه برابر افزایش یابد.
وی اضافه کرد: این یک نشت قابل کنترل نبود و به افزایش سطح گاز هیدروژن قابل اشتعال در نزدیکی موشک منجر گردید که چندین برابر بیشتر از اندازه قابل قبول بود. هنوز خیلی زود است که بگوییم آیا نشت به خاطر یک دستور اشتباه از مرکز کنترل پرتاب بوجود آمده است یا خیر.
آرتمیس ۱ دارای دو پنجره پرتاب در دو ماه آینده است. اولی از ۱۹ سپتامبر تا ۴ اکتبر باز می شود و دومی از ۱۷ اکتبر تا ۳۱ اکتبر باز خواهد بود که اگر این فضاپیما به ساختمان مونتاژ بازگردد، مطمئناً پنجره ۱۹ سپتامبر تا ۱۹ اکتبر را از دست می دهد.
موشک SLS ابتدا قرار بود برای اولین بار در اوایل سال ۲۰۱۶ پرتاب شود، اما تابحال با تاخیرهای گوناگونی روبرو شده است.
آرتمیس ۱ اولین گام مهم در اجرای طرح بزرگ ناسا برای ادامه دادن برنامه “آپولو” (Apollo) به حساب می آید که فرستادن فضانوردان به سطح ماه، ایجاد یک پایگاه دائمی و جمع آوری اطلاعاتی را در نظر دارد که می توانند مقدمه ای برای مأموریت های سرنشین دار به مریخ در دهه ۲۰۳۰ باشند.
