به گزارش خرید بک لینک محققان دانشگاه رایس در مطالعه اخیرشان از توسعه یک ایمپلنت کوچک به اندازه یک دانه برنج اطلاع داده اند که با قرار گرفتن در رگ های خونی می تواند اعصاب را تحریک کند.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا، ایمپلنت توسعه یافته توسط محققان آمریکایی کمی بزرگتر از یک دانه برنج است و می تواند به آرامی در کنار یک رگ خونی قرار داده شود و جایگزین دستگاههای بسیار حجیم تری شود که اعصاب را تحریک می کنند.
مهندسان دانشگاه رایس با همکاری برخی از مؤسسات مرکز پزشکی تگزاس از توسعه دستگاههای کوچک و بی سیم خبر دادند که می توانند بیماری های عصبی را درمان کرده یا درد را مسدود کنند. این محرک های عصبی نیازی به باتری ندارند و در عوض هم نیرو و هم برنامه ریزی خویش را از یک فرستنده مغناطیسی کم مصرف خارج از بدن می گیرند.
این ایمپلنت” MagnetoElectric Bio” / ME-BIT نام دارد و با جراحی درون بدن قرار داده می شود و سپس یک الکترود به یک رگ خونی و به سمت عصب مورد نظر برای تحریک وارد می شود. هنگامی که دستگاه به آنجا رسید، میتوان با یک فرستنده میدان نزدیک انرژی آنرا تأمین و آنرا کنترل کرد.
محققان این مطالعه بعد از توسعه این فناوری نوین آنرا بر روی مدلهای حیوانی آزمایش کردند و نتایج آزمایشات هم موفقیت آمیز بود. محققان بعد از انجام آزمایش ها دریافتند که فناوری آنها می تواند با ایمپلنت ها حتی در فاصله چندین سانتی متری از زیر پوست هم ارتباط برقرار کند.
به قول محققان این ایمپلنت می تواند جایگزین روش های درمانی تهاجمی تر که حالا برای درمان بیماری هایی مانند پارکینسون، صرع، درد مزمن، کاهش شنوایی و فلج استفاده می شوند، گردد.
“جیکوب رابینسون” از محققان این مطالعه اظهار داشت: از آنجاییکه این دستگاه ها بسیار کوچک هستند می توانیم از رگ های خونی بعنوان یک سیستم خوب برای رسیدن به هدفی استفاده نماییم که دسترسی آنها با جراحی از نوع سنتی دشوار است.
توانایی تغذیه ایمپلنت ها با مواد مغناطیسی، احتیاج به ابزارهای الکتریکی از راه پوست و سایر بافت ها را از بین می برد. ابزارهای الکتریکی مانند آنهایی که اغلب برای ضربان ساز استفاده می شوند، می توانند سبب التهاب شوند و گاهی اوقات احتیاج به تعویض دارند. ایمپلنت هایی که با باتری کار می کنند هم می توانند به جراحی اضافی برای تعویض باتری نیاز داشته باشند، اما فناوری شارژر پوشیدنی ME-BIT نیازی به جراحی ندارد.
این ایمپلنت قابل برنامه ریزی ۰.۸ میلی متر مربعی، دارای نواری از لایه مگنتوالکتریک است که انرژی مغناطیسی را به نیروی الکتریکی تبدیل می کند. یک خازن که در داخل آن تعبیه شده هم می تواند مقداری از این نیرو را ذخیره کند و یک ریزپردازنده سیستم روی یک تراشه، مدولاسیون های میدان مغناطیسی را به داده تبدیل می کند. تمامی این اجزا بوسیله ی یک کپسول چاپ سه بعدی در کنار هم نگه داشته شده و در اپوکسی محصور شده اند.
محققان گفتند میدان مغناطیسی ساخته شده توسط فرستنده به سادگی توسط بافت ها قابل تحمل است. آنها تخمین زدند که ایمپلنت فعلی می تواند حداکثر ۴ میلی وات نیرو تولید نماید که برای خیلی از برنامه های تحریک عصبی کافی است.
نتایج این تحقیق نشان داده است که بیوالکترونیک های درون عروقی مانند ME-BIT می تواند به توسعه طیف وسیعی از درمان های کم خطر و بسیار دقیق منجر شود. وجود الکترود در جریان خون همینطور می تواند حس بیوشیمیایی، pH و سطوح اکسیژن خون را در زمان واقعی برای تشخیص دقیق یا پشتیبانی از سایر دستگاههای پزشکی فعال کند.
