خرید بک لینک: گروهی از پژوهشگران ژاپنی با بهره گیری از قوی ترین سوپر کامپیوتر نجومی جهان توانستند کهکشان راه شیری را شبیه سازی کنند.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، شبیه سازی جدیدی که با قوی ترین ابر رایانه نجومی جهان انجام شده، سناریویی قابل آزمایش کردن را برای توضیح دادن ظاهر کهکشان راه شیری تولید کرده است. مقایسه این سناریو با داده های تلسکوپ های فضایی کنونی و آینده می تواند نحوه تکامل یافتن کهکشان محل سکونت ما را آشکار کند.
نجوم، ساختار کهکشان راه شیری را با جزئیات بیشتری آشکار می کند. ما می دانیم که راه شیری، یک کهکشان “قرص گون” یا “دیسکی”(Disc galaxy) با مارپیچ هایی است که یک میله مستقیم در وسط، آنها را به هم متصل می کند. همچنین، ما می دانیم که قسمت داخلی میله دارای یک برآمدگی بادام زمینی شکل است. قسمت هایی که میله در آنها ضخیم تر است، در بالا و پایین صفحه میانی کهکشان راه شیری قرار دارند و کهکشان دارای یک برآمدگی هسته ای است که در بخش مرکزی قرار دارد. بعضی از کهکشان های دیگر اما نه همه آنها، برآمدگی های مشابهی را نشان می دهند.
ستاره شناسان این پرسش را مطرح نمودند که برآمدگی ها چگونه تشکیل شده اند. برای پاسخ دادن به این پرسش، گروهی به سرپرستی “جونیچی بابا”(Junichi Baba) در “رصدخانه ملی نجوم ژاپن”(NAOJ)، یک سناریوی احتمالی را برای کهکشانی مشابه راه شیری در “ATERUI II” شبیه سازی کردند که قوی ترین ابر رایانه جهان به حساب می آید که به نجوم اختصاص داده شده است. شبیه سازی این گروه پژوهشی، کامل ترین و دقیق ترین شبیه سازی تا به امروز است که نه تنها ستاره های کهکشان، بلکه گاز را هم شامل می شود. همچنین، تولد ستارگان جدید را شامل می شود که از گاز تشکیل شده اند و بعد از مرگ ستارگان، بعنوان ابرنواختر به دنیا می آیند.
تشکیل یک میله، به هدایت گاز به بخش مرکزی کهکشان کمک می نماید و در آنجا به تشکیل ستاره های جدید می انجامد. بنابراین، امکان دارد منطقی باشد که فرض نماییم کهکشان هسته ای از گرد هم آمدن ستاره های جدیدی به وجود آمده است که در آنجا متولد شده اند اما شبیه سازی ها نشان می دهند که حدودا هیچ ستاره جدیدی در میله بیرون از برآمدگی هسته ای وجود ندارد چونکه میله در هدایت گاز به سمت مرکز بسیار مؤثر است. این بدان مفهوم است که خروج گاز، دلیل برآمدگی بادام زمینی شکل در میله نیست. در عوض، این گروه پژوهشی متوجه شدند که فعل و انفعالات گرانشی می توانند بعضی از ستارگان را به مدارهایی هدایت کنند که آنها را به بالا و پایین صفحه میانی می برند.
هیجان انگیزترین بخش ماجرا اینست که شبیه سازی، یک سناریوی قابل آزمایش کردن را عرضه می دهد. از آنجائیکه برآمدگی بادام زمینی شکل، ستاره جدیدی را به دست نمی آورد، همه ستاره های آن باید پیش از تشکیل شدن میله به وجود آمده باشند. میله به صورت هم زمان، گاز را به منطقه مرکزی هدایت می کند؛ جایی که ستاره های جدید زیادی ایجاد می شوند. بنابراین، میتوان اظهار داشت که حدودا همه ستارگان موجود در برآمدگی هسته ای، بعد از شکل گیری میله به دنیا آمده اند. این بدان معناست که ستارگان موجود در برآمدگی بادام زمینی شکل، پیرتر از ستارگان موجود در برآمدگی هسته ای خواهند بود.
داده های کاوشگر “گایا”(Gaia) متعلق به “آژانس فضایی اروپا”(ESA) و ماهواره آینده ژاپن معروف به “یاسمین”(JASMINE) به ما امکان می دهند تا حرکت و سن ستارگان را تعیین نماییم و این سناریو را مورد بررسی قرار دهیم. اگر اخترشناسان بتوانند تفاوت بین سن ستارگان در برآمدگی های بادام زمینی شکل و هسته ای را تشخیص دهند، سن میله کهکشان راه شیری را به ما خواهند گفت.
این پژوهش، در مجله “Monthly Notices of the Royal Astronomical Society” به چاپ رسید.
منبع: mpo-kr.ir
