خرید بک لینک: پژوهشگران آمریکایی، نوعی ژل حاوی پروتئین ابداع نموده اند که می تواند به کنترل دیابت نوع یک کمک نماید.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از نیوسانتیست، پیوند سلول های پانکراس در کنار یک میکروژل منتشرکننده پروتئین، طی پژوهش جدیدی توانست کنترل دیابت نوع یک را در میمون ها بهبود ببخشد؛ بدون این که سلول های پیوندی پس زده شوند.
افراد مبتلا به دیابت نوع یک برای تنظیم قند خون خود باید انسولین تزریق کنند برای اینکه سیستم ایمنی آنها به اشتباه به سلول های بتا در پانکراس حمله می کند که بطور معمول هورمون کاهش دهنده قند خون یا انسولین را تولید می کنند. پیوند سلول های بتا از اهداکنندگان متوفی می تواند افراد مبتلا به دیابت نوع یک را قادر سازد تا انسولین مورد نیاز خودرا تولید کنند اما دریافت کنندگان برای جلوگیری از رد شدن سلول ها، به داروهای سرکوب کننده ایمنی نیاز دارند. این داروها، سیستم ایمنی آنها را ضعیف می کنند و آنها را بیشتر در معرض خطر مبتلاشدن به عفونت و سرطان قرار می دهند.
“جی لی”(Ji Lei)، پژوهشگر “مدرسه پزشکی هاروارد”(HMS) و همکارانش در جستجوی یک درمان جایگزین، یک عامل طبیعی به نام “استرپتوزوسین”(Streptozotocin) که سلول های بتا را از بین می برد، به هفت میمون تزریق کردند. این کار به بروز دیابت نوع یک منجر گردید. پژوهشگران ۱۲ روز بعد، سلول هایی را از میمون های سالم گرفتند و آنها را با میکروژل ها ترکیب کردند. سپس، سلول ها و میکروژل ها به یک لایه بافت در شکم میمون ها پیوند زده شدند.
چهار میمون، میکروژل های حاوی یک پروتئین طبیعی موسوم به “لیگاند فاس”(FasL) را دریافت نمودند که سلول های بیش فعال ایمنی را از بین می برد و همچنین، پروتئینی به نام “استرپتاویدین” (SA) که لیگاند فاس را به میکروژل می چسباند. ترکیب کردن ژل با سلول های بتا، ژل را قادر می سازد تا لیگاند فاس را به آرامی روی سلول های پیوندی بدن آزاد کند و از پس زدن آنها توسط بدن پیشگیری کند.
سه میمون باقیمانده، پیوند را در کنار یک میکروژل بدون لیگاند فاس یا استرپتاویدین دریافت نمودند. هر هفت میمون طی ۲۸ روز نخست، انسولین مکمل و همین طور یک دوره سه ماهه داروی “راپامایسین”(Rapamycin) را دریافت نمودند.
بگفته پژوهشگران، میمون هایی که میکروژل حاوی لیگاند فاس یا استرپتاویدین را دریافت کرده بودند، طی شش ماه آتی، انسولین را در همان سطحی که قبل از مبتلاشدن به دیابت داشتند، حداقل با معده خالی تولید کردند. تولید انسولین پس از غذا در میمون ها، ۸۰ تا ۹۰ درصد طبیعی بود؛ بدین سبب آنها فقط گاهی به مکمل های انسولین نیاز داشتند.
لی اظهار داشت: همین طور این میمون ها عملکرد طبیعی کبد و کلیه را داشتند که نشان میدهد درمان، بی خطر است و هیچ نشانه ای از رد پیوند وجود ندارد. بطور معمول باید از درمان بسیار تهاجمی و داروهای مختلفی استفاده نمائیم اما در این مورد، این کار را انجام نمی دهیم.
چهار میمونی که میکروژل را بدون لیگاند فاس یا استرپتاویدین دریافت کرده بودند، پیوند را در عرض چند هفته بعد از عمل رد کردند.
“هاوال شیروان”(Haval Shirwan)، پژوهشگر “دانشگاه میزوری”(University of Missouri) و از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: هدف این است که روزی به بیمارستان ها یک نوع فناوری آماده ارائه شود که به جراحان امکان می دهد تا میکروژل را در کنار پیوند به کار ببرند.
وی ادامه داد: در افراد مبتلا به دیابت نوع یک، سیستم ایمنی ممکنست عملکرد نادرستی داشته باشد و به خود حمله کند. سیستم ایمنی، یک مکانیسم دفاعی کاملا کنترل شده است که سلامتی انسان را در محیطی سرشار از عفونت تضمین می نماید. دیابت نوع یک زمانی ایجاد می شود که سیستم ایمنی، سلول های تولیدکننده انسولین در پانکراس را بعنوان عفونت تشخیص دهد و آنها را از بین ببرد. بطور معمول هنگامی که یک خطر یا تهدید از بین می رود، مکانیسم فرمان و کنترل سیستم ایمنی برای از بین بردن سلول های سرکش وارد عمل می شود. اگر این مکانیسم از کار بیفتد، بیماری هایی مانند دیابت نوع یک می توانند ظاهر شوند.
طی دو دهه گذشته، شیروان و “اسما یولکو”(Esma Yolcu)، استاد بهداشت کودک، میکروبیولوژی مولکولی و ایمونولوژی در دانشکده پزشکی دانشگاه میزوری، مکانیسمی به نام “آپوپتوز” (Apoptosis) را هدف قرار داده اند که سلول های ایمنی سرکش را از ایجاد دیابت یا رد کردن پیوند بازمی دارد.
یولکو اظهار داشت: یکی از انواع آپوپتوز زمانی اتفاق می افتد که مولکول لیگاند فاس با مولکول دیگری به نام “فاس”(Fas) در تعامل قرار می گیرد و به مرگ سلول های ایمنی سرکش منجر می شود. گروه ما پیشگام ارائه نوعی فناوری بود که امکان تولید شکل جدیدی از لیگاند فاس و ارائه آنرا فراهم نمود. بعد از پیوند سلول های تولید کننده انسولین، سلول های سرکش برای تخریب پیوند آماده می شوند اما توسط لیگاند فاس که فاس را روی سطح خود دارد، از بین می روند.
یکی از مزایای این روش جدید، فرصتی است که برای جلوگیری از مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی در همه عمر پدید می آورد. شیروان اظهار داشت: مشکل عمده داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی این است که آنها اختصاصی نیستند؛ بدین سبب ممکنست عوارض جانبی زیادی مانند مبتلاشدن به سرطان داشته باشند. ما با بهره گیری از فناوری خود، راهی پیدا کردیم تا بتوانیم سیستم ایمنی را تعدیل بخشیم یا آموزش دهیم تا سلول های پیوندی را بپذیرد و آنها را رد نکند.
این پژوهش، در مجله “Science Advances” به چاپ رسید.
منبع: mpo-kr.ir
