در حالیکه حالا بیشتر از دو سال است که جهان با ابرغولی به نام کرونا درحال مبارزه است و بیشتر توجه و تمرکز اغلب دانشمندان جهان بر روی توسعه روشی نوین برای مبارزه با این ویروس منحوس است، چینی ها با آرامش درحال پیش بردن یک به یک برنامه های فضایی خود هستند و حتی در سال ۲۰۲۱ بخش اصلی ایستگاه فضایی شان را هم پرتاب کردند و الان هم خبر دادند ایستگاه فضایی آنها به نام تیانگونگ قبل از آخر سالجاری میلادی تکمیل خواهد شد. این که کشو چین هم در مبحث مدیریت کرونا موفق بوده و هم توانسته در بخش فضایی تا این حد پیشرفت کند، سبب تعجب افراد بسیاری شده است.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا، در ابتدای خبر گفتیم که چین درحال تکمیل ایستگاه فضایی خود است اما شایان ذکر است محققان این کشور گویا قصد رقابت جدی با اداره کل ملی هوانوردی و فضا آمریکا (ناسا) را دارند چون که آنها هم همانند ناسا برنامه های جدی برای کاوش ماه و مریخ در سر دارند. یکی از دلایلی که چین به ساخت ایستگاه فضایی خود روی آورده این است که چین می خواهد تا سال ۲۰۳۰ به قدرت اصلی فضایی تبدیل گردد تا با رقبای خود همچون ایالات متحده، روسیه و آژانس فضایی اروپا همگام شود و پیشرفته ترین ایستگاه فضایی را که به دور زمین می چرخد، ​​ایجاد کند.
“تیانه”(Tianhe) یکی از سه بخش اصلی نخستین ایستگاه فضایی توسعه یافته چین است که با ایستگاه فضایی بین المللی رقابت می کند. انتظار می رود ایستگاه فضایی چین یا ایستگاه فضایی تیانگونگ جرمی بین ۱۸۰ هزار تا ۲۲۰ هزار پوند(۸۰ و ۱۰۰ تن متریک) داشته باشد که این جرم حدودا یک پنجم جرم ایستگاه فضایی بین المللی با جرم ۹۲۵ هزار و ۳۳۵ پوند است. “تیانگونگ” به مفهوم کاخ آسمانی به بزرگترین زیرساخت ساخته شده بوسیله ی یک کشور واحد در مدار نزدیک زمین تبدیل خواهد شد و بعنوان یک نقطه عطف و چراغ راهنما برای برنامه فضایی چین معرفی شده است.
“تیانه”(Tianhe) یکی از سه بخش اصلی نخستین ایستگاه فضایی توسعه یافته چین است که با ایستگاه فضایی بین المللی رقابت می کند.
تاکون سه فضانورد طی مأموریت شنژو-۱۲ و سه فضانورد طی مأموریت شنژو-۱۳ به ایستگاه فضایی تیانگونک رفته اند که فضانوردان مأموریت شنژو-۱۳ هم الان در آنجا حضور دارند. سه فضانورد به نامهای نی هایشنگ(Nie Haisheng)، لیو بومینگ(Liu Boming) و تانگ هونگبو(Tang Hongbo) فضانوردان مأموریت شنژو-۱۲ بودند. “لیو” و “تانگ” به همراه فرمانده این مأموریت به نام “نی هایشنگ” در تاریخ ۱۷ ژوئن ۲۰۲۱ برای یک مأموریت سه ماهه به ایستگاه فضایی “تیانگونگ” رسیدند. فضانوردان مأموریت شنژو-۱۲ در طول مأموریت سه ماهه خود تنها دو پیاده روی فضایی انجام دادند. این نخستین پرواز سرنشین دار بود که طی آن فضانوردان از ایستگاه فضایی دائمی این کشور به نام تیانگونگ یا کاخ بهشتی بازدید کردند.

“ژای زیگنگ”(Zhai Zhigang)، “وانگ یاپینگ”(Wang Yaping) و “ای گوانگفو”(Ye Guangfu) هم سه فضانورد مأموریت شنژو-۱۳هستند. در ۱۶ اکتبر سال ۲۰۲۱، فضاپیمای “شنژو-۱۳” حامل سه فضانورد چینی سوار بر موشک “لانگ مارچ ۲ اف”(که از خانواده موشک های لانگ مارچ است) از مرکز پرتاب ماهواره جیوچوان در بیابان گبی در ساعت ۱۲: ۲۳ پس از ظهر به وقت منطقه زمانی شرقی(۱۹: ۵۳ به وقت تهران) به فضا پرتاب شد.
“شنژو-۱۳” هشت ساعت بعد از پرتاب به ماژول اصلی ایستگاه فضایی چین به نام “تیانه”(Tianhe) متصل شد. آنها مقرر است شش ماه در ایستگاه فضایی چین بمانند و طولانی ترین مأموریت فضایی کشور را انجام دهند. شنژو-۱۳ آخرین مأموریت سال قبل میلادی برای ساخت ایستگاه فضایی بود. ایستگاه فضایی چین حداقل ۱۰ سال در فضا خواهد ماند، در حالیکه انتظار می رود ایستگاه فضایی بین المللی در سال ۲۰۳۰ به فعالیت خود آخر دهد.
چینی ها قصد دارند در مجموع شش فضانورد را طی مأموریت های “شنژو ۱۴” و “شنژو ۱۵” به ایستگاه فضایی تیانگونگ بفرستند. فضانوردان طی مأموریت شنژو ۱۴ به نظارت بر اتصال ماژول اصلی تیانه و دو آزمایشگاه فضایی خواهند پرداخت و در ادامه هم به پیکربندی این دو آزمایشگاه فضایی خواهند پرداخت. مأموریت شنژو ۱۵ هم احیانا تا اواخر سالجاری میلادی صورت خواهد گرفت و طی آن فضانوردان مأموریت شنژو ۱۵ با فضانوردان مأموریت شنژو ۱۴ در ایستگاه فضایی تیانگونگ ملاقات خواهند کرد.
هنگامی که تیانگونگ تکمیل شود سه بخش اصلی خواهد داشت. یک ماژول اصلی که با دو آزمایشگاه فضایی مرتبط می باشد، دو فضاپیمای شنژو و یک فضاپیمای باری که وزن آن ۱۰۰ تن خواهد بود. در مجموع هم شش فضانورد در داخل آن حضور خواهند داشت.
اما جدای تلاش چینی ها برای ساخت ایستگاه فضایی خودشان آنها تلاش فراوانی در جهت کاوش ماه و مریخ هم می کنند و تابحال در این حوزه هم موفق بوده اند.

برنامه چین برای کاوش ماه

چین برنامه کاوش ماه خویش را در سال ۲۰۰۴ شروع کرد و از سال ۲۰۰۷ تابحال پنج کاوشگر رباتیک را به فضا پرتاب کرده است. چهارمین کاوشگر چانگ ای ۴، در ژانویه ۲۰۱۹ در سمت پنهان ماه فرود آمد و نخستین فضاپیمایی بود که ماه را از نزدیک مشاهده کرد. سطح نورد آن که یوتو۲ نام دارد، بیشتر از ۱۰۰۰ روز است که در آنجا کاوش می کند. این کاوشگر از زمانی که در تاریخ ۳ ژانویه ۲۰۱۹ متصل به فضاپیمای “چانگ ای-۴” روی ماه فرود آمد، دهانه ۱۸۶ کیلومتری “ون کارمان” را کاوش کرده است. “چانگ ای-۴” چهارمین مأموریت چین به ماه و دومین ماموریتی بود که همراه آن یک ماه نورد به ماه فرستاد. مأموریت های “چانگ ای-۱” و “چانگ ای-۲” مدارگرد بودند، در حالیکه “چانگ ای-۳” با نخستین ماه نورد “یوتو” در سمت نزدیک ماه فرود آمد.
چین ۲۳ نوامبر سال ۲۰۲۰ هم کاوشگر چانگ ای ۵ خویش را به سمت کره ماه پرتاب کرد. چین این کاوشگر را با این هدف پرتاب کرد که نمونه هایی از خاک و سنگ های ماه را به زمین بازگرداند. این کاوشگر بعد از ۱۱۲ ساعت سفر، در تاریخ ۲۸ نوامبر به مدار ماه وارد شد و سپس در ۱۷ دسامبر ۲۰۲۰ به زمین بازگشت. این کاوشگر در مجموع ۱۷۳۱ گرم نمونه که عموما سنگ و خاک بود را از سطح ماه جمع آوری کرده بود. چین با این مأموریت موفقیت آمیز تبدیل به سومین کشوری شد که نمونه های قمری را چند دهه پس از ایالات متحده و شوروی سابق به زمین آورده است. آخرین مأموریت بازگرداندن نمونه ماه در ارتباط با مأموریت “لونا۲۴”(Luna ۲۴) اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۷۶ بود.
چین ۲۳ نوامبر سال ۲۰۲۰ هم کاوشگر چانگ ای ۵ خویش را به سمت کره ماه پرتاب کرد. چین این کاوشگر را با این هدف پرتاب کرد که نمونه هایی از خاک و سنگ های ماه را به زمین بازگرداند.
چین در نظر دارد در این دهه قطب جنوب ماه را با سه مأموریت جدید بررسی کند. چین رسما پرتاب این سه مأموریت را با هدف کاوش قطب جنوب ماه تایید کرده است و نخستین مأموریت آنها مقرر است در سال ۲۰۲۴ پرتاب شود. این مأموریت ها چانگ ای ۶، چانگ ای ۷ و چانگ ای ۸ نامیده می شوند و مقرر است در دهه ۲۰۲۰ پرتاب شوند. هر کدام از این مأموریت ها اهداف متفاوتی دارند.
چانگ ای ۷ نخستین ماموریتی خواهد بود که پرتاب می شود. چینی ها زمان دقیق پرتاب را اعلام نکرده اند اما بنابر برخی گزارش ها احیانا این پرتاب در سال ۲۰۲۴ صورت خواهد گرفت. مأموریت بعدی چانگ ای ۶ است. این مأموریت هم با هدف جمع آوری نخستین نمونه های سنگی از قطب جنوب ماه و بازگشت آنها به زمین، صورت خواهد گرفت. چین گفته است که این مأموریت همینطور محموله های علمی درحال توسعه در فرانسه و ایتالیا و احیانا روسیه و سوئد را هم حمل خواهد نمود. مأموریت بعدی هم چانگ ای ۸ است که احیانا اواخر این دهه پرتاب خواهد شد و گامی در جهت ایجاد ایستگاه تحقیقاتی بین المللی مشترک ماه(ILRS) با مشارکت روسیه و سایر شرکای احتمالی خواهد بود.

برنامه چین برای کاوش مریخ

تیان ون-۱ نخستین مأموریت کاوش مریخ توسط چین است که شامل یک مدارگرد، یک فرودگر و یک سطح نشین است. تیان-ون ۱ در ماه فوریه سال قبل میلادی به مریخ رسید و در ماه مه، سطح نشین حامل مریخ نورد ژورونگ روی یک ناحیه به نام “یوتوپیا پلانیتیا”(Utopia Planitia) که دشت وسیعی در نیمکره شمالی مریخ است، فرود آمد. گرچه مریخ نورد ژورونگ برای یک مأموریت سه ماهه طراحی شده بود اما این مریخ نورد عملکرد خوبی داشت و توانست بیشتر از زمان مدنظر محققان در مریخ کاوش کند که این مورد محققان را شگفت زده کرد. در خلال یک دوره چهار ماهه، این مریخ نورد توانست مسافتی در حدود بیشتر از ۱۰۰۰ متر از سطح مریخ را پیموده و از مناطق مختلف آن ناحیه بازدید کند.
در ماه سپتامبر سال قبل میلادی، ژرونگ توسط سازمان ملی فضایی چین(CNSA) به خواب زمستانی رفت. خورشید، فعالیت پروژه های جاری در سیاره سرخ را به تعویق انداخت و همه ی مریخ نوردهای موجود روی این سیاره به “حالت ایمن” وارد شدند. دلیل این کار این بود که خورشید در رویدادی به نام “مقارنه خورشیدی مریخ”(Mars solar conjunction) در حالت قرارگیری میان زمین و مریخ بود که این اتفاق، مانع از برقراری همه ارتباطات مستقیم می شد و ارتباط بین فضاپیما و زمین را به شدت مختل می کرد. در ماه اکتبر سال قبل میلادی باردیگر مریخ نورد چینی ها فعالیت خویش را از سر گرفت و ۲۰۰ متر دیگر از سطح مریخ و مسیری که امکان دارد زمانی خط ساحلی یک اقیانوس باستانی بوده باشد را پیمود.
تیان-ون-۱ هفت محموله علمی با خود دارد که شامل دوربین هایی با وضوح متوسط و بالا برای نقشه برداری از مناطق بزرگ مریخ و عکسبرداری از سطح این سیاره است. علاوه بر آن رادار کاوش زیرسطحی MOSIR و رادار صوتی به جستجوی یخ در زیر سطح سیاره سرخ می پردازند. اهدافی که مورد کاوش قرار می گیرند شامل دهانه های برخوردی، آتشفشان ها و دره ها است. تیان-ون-۱ با خود یک طیف سنج کانی شناسی هم دارد که با آن ترکیبات سطح سیاره سرخ را مورد بررسی قرار می دهد. داده های به دست آمده از تیان -ون-۱ برای برنامه ریزی مأموریت های آینده به مریخ هم مورد استفاده قرار می گیرد که همچون آنها میتوان به مأموریت بازگرداندن نمونه از مریخ در سال ۲۰۲۸ اشاره نمود.
داده های به دست آمده از تیان -ون-۱ برای برنامه ریزی مأموریت های آینده به مریخ هم مورد استفاده قرار می گیرد که همچون آنها میتوان به مأموریت بازگرداندن نمونه از مریخ در سال ۲۰۲۸ اشاره نمود.

از فضاپیمای ۱.۶ کیلومتری چین چه می دانید؟

بنظر می رسد چین می خواهد یک فضاپیمای یک مایلی(۱.۶ کیلومتری) بسازد، اما آیا این ممکن است؟ برای ساختن یک فضاپیمای بزرگ چه چیزی لازم است؟ اگر کسی بداند چگونه یک ابرسازه بسازد، آن کشور چین خواهد بود. با توجه به این که دیوار بزرگ چین نمونه اولیه یک ابرسازه است، زمانی که مقامات دولت چین می گویند که دل شان می خواهد یک فضاپیمای یک مایلی را در مدار زمین مستقر کنند، احیانا باید این گفته را جدی بگیریم.
برای شروع، باید به آنچه بنیاد ملی علوم طبیعی چین(NNSFC) در فراخوان رسمی خود برای طرح های تحقیقاتی درخواست می کند، نگاه نماییم. به گزارش “ساوث چاینا مورنینگ پست”، در پیشنهاد بنیاد ملی علوم طبیعی چین آمده است که این فضاپیما، یک تجهیزات استراتژیک هوافضایی جهت استفاده آینده از منابع فضایی، اکتشاف اسرار جهان و ماندن طولانی مدت در مدار زمین است.
این پیشنهاد هم اکنون تنها شامل یک کمک مالی به مبلغ ۲.۳ میلیون دلار است، با این وجود این مبلغ به وضوح برای ساخت و یا حتی توسعه چنین فضاپیمایی کافی نیست. در عوض، این پیشنهاد خواهان مطالعات اولیه در مورد آنچه که برای ساخت چنین فضاپیمایی نیاز است، شده است. در هر صورت، این یک پیشنهاد بسیار متفاوت از این است که بگوییم چینی ها واقعا می خواهند ساخت چنین فضاپیمایی را شروع کنند. به هر حال، فرستادن یک فضاپیما به فضا یک تلاش بزرگ است که تنها چند کشور موفق به انجام آن شده اند و همه این تلاش ها بسیار پرهزینه بوده اند.
فرستادن یک فضاپیما به فضا یک تلاش بزرگ است که تنها چند کشور موفق به انجام آن شده اند و همه این تلاش ها بسیار پرهزینه بوده اند.
چیزی که بنیاد ملی علوم چین در فراخوان پیشنهادات تحقیقاتی خود مطرح می کند، امکان پذیری حمل مواد و حتی بخش های کامل یک فضاپیما به صورت بخش به بخش و اصطلاحا ماژولار به مدار زمین است، جایی که میتوان آنرا مونتاژ کرد و به یک فضاپیمای تکمیل شده تبدیل کرد. این کار با نحوه سرهم بندی ایستگاه های فضایی در گذشته مانند ایستگاه فضایی بین المللی و تلاشهای کنونی مانند ایستگاه فضایی “تیانگونگ” چین تفاوت چندانی ندارد.
یک فضاپیمای یک مایلی بعنوان نقطه عطفی که می خواهد به آن برسد به خودی خود از نظر مهندسی بعنوان یک ابرسازه در نظر گرفته می شود. برای ساخت یک فضاپیما به طول یک مایل چه چیزی لازم است؟ میتوان گفت در واقع انجام همان کاری است که قبلا برای ساخت ایستگاه فضایی بین المللی انجام شده است، اما حدودا ۹ برابر.
ایستگاه فضایی بین المللی هم اکنون حدود ۱۰۹ متر طول و ۷۵ متر عرض دارد که حدودا به اندازه یک زمین فوتبال آمریکایی است و مونتاژ آن ۱۰ سال و بیشتر از ۳۰ مأموریت به طول انجامید که شامل تلاشهای پنج آژانس فضایی مختلف به نمایندگی از ۱۵ کشور بوده است و حدود ۱۰۰ میلیارد دلار هزینه ساخت آن شد و بهره برداری از آن هم حدود چهار میلیارد دلار در سال هزینه دارد.
مطمئنا این مبلغ زیادی است، حتی با وجود این که ایستگاه فضایی بین المللی در طول ۱۰ سال گسترش یافته است و این میزان از تلاش و هزینه برای ساخت یک دهم از چیزی که چین در سر دارد، قابل توجه بوده است. با استناد به این آمار، ساخت یک ایستگاه فضایی یک مایلی در فضا به بیشتر از ۳۰۰ مأموریت و حدود یک تریلیون دلار هزینه نیاز دارد.
ساخت یک ایستگاه فضایی یک مایلی در فضا به بیشتر از ۳۰۰ مأموریت و حدود یک تریلیون دلار هزینه نیاز دارد.

هواپیمای فوق سریع چین برای سفرهای فضایی

یک شرکت چینی می خواهد یک هواپیمای فضایی را توسعه دهد که می تواند مسافران را با سرعت بسیار بالا به فضا ببرد و به زمین بازگرداند. موشک معروف به “تیانژینگ”(Tianxing) که به صورت عمودی بلند می شود، به یک هواپیمای کوچک مسافربری متصل است و هنگامی که به ارتفاع کافی برسد، هواپیما از آن جدا می شود و با سرعت حدود ۲۶۰۰ مایل در ساعت به فضا فرستاده می رود. موشک بعد از جدا شدن هواپیما می تواند به زمین بازگردد و برای پرتاب بعدی آماده شود.
این شرکت حمل و نقل فضایی مستقر در پکن از سال ۲۰۱۸ به توسعه این هواپیمای فضایی مشغول بوده و آنرا بعنوان یک موشک بالدار توصیف می کند که مقرر است در سال ۲۰۲۵ پرتاب شود.
پروازهای آزمایشی نشان داده اند که موشک مادر می تواند با موفقیت از زمین بلند شود و روی زمین فرود بیاید. آزمایش های کامل این هواپیمای فضایی در سال های آتی انجام خواهند شد. اگر این هواپیمای فضایی به درستی کار کند، با حداکثر سرعت ۲۶۷۱ مایل در ساعت حرکت می کند و می تواند در عرض یک ساعت از لندن به نیویورک برسد.
جزئیاتی در ارتباط با قیمت منتشر نشده است باآنکه سازندگان انتظار دارند که هزینه آن کمتر از هزینه پرتاب موشک و به صورت قابل توجهی سریع تر از پرتاب یک هواپیمای سنتی باشد. سازندگان قصد دارند اولین آزمایش زمینی کامل هواپیما را در سال آینده انجام دهند. اولین پرواز بدون سرنشین در سال ۲۰۲۴ و اولین پرواز دارای سرنشین هواپیما در سال ۲۰۲۵ صورت خواهد گرفت.
همینطور آنها درحال کار کردن روی یک نسخه مداری از هواپیمای فضایی هستند که مقرر است در سال ۲۰۳۰ پرتاب شود و مسافران را قبل از بازگشت به هر نقطه از زمین به مدار ببرد تا آنها بتوانند دور این سیاره بچرخند. این شرکت در سال گذشته، ۴۶/۳ میلیون دلار بودجه برای توسعه هواپیمای فضایی مافوق صوت جمع آوری کرده است.

جمع آوری ۱۰۰ میلیون دلار برای انجام پرتاب های فضایی

یکی از جدید ترین استارتاپ های فضایی چین، مبلغ هنگفتی را برای طیف وسیعی از پرتاب کننده های پیچیده خود معروف به “گرویتی”(Gravity) جمع آوری کرده است. این شرکت چینی بیشتر از ۱۰۰ میلیون دلار برای انجام پرتاب های فضایی خود جمع آوری کرده است.
این شرکت با نام “اورین اسپیس”(Orienspace) در سال ۲۰۲۰ تاسیس شد و سال قبل میلادی هم بعد از تأمین بودجه اولیه ۶۵ میلیون دلاری، موجودیت خویش را اعلام نمود و جزئیات برنامه هایی را برای ساخت و توسعه مجموعه ای از موشک ها عرضه کرد.
این شرکت حالا اخیرا ۴۷ میلیون دلار دیگر جمع آوری کرده است تا به یکی از استارتاپ های فضایی چینی تبدیل گردد که با وجود تازه تاسیس بودن، بسیار مورد حمایت قرار گرفته است.
“اورین اسپیس” می خواهد نخستین موشک خود معروف به “گرویتی ۱”(Gravity ۱) را در سال ۲۰۲۳ به فضا پرتاب کند. این موشک از سوخت ترکیبی استفاده می نماید، بدین شکل که مرحله اصلی پیشران آن از سوخت مایع و تقویت کننده های ساده تر آن از سوخت جامد بهره می برند. این موشک به طول ۳۱ متر ایجاد می شود و بگونه ای برنامه ریزی شده است تا بتواند ۳۰۰۰ کیلوگرم محموله را به مدار نزدیک زمین(LEO) حمل کند.
پرتابگرهای بزرگ تر و چالش برانگیزتر “گرویتی ۲” و “گرویتی ۳” در سالهای ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ معرفی خواهند شد و می توانند به ترتیب ۱۵ هزار کیلوگرم و ۳۰ هزار کیلوگرم محموله را به مدار نزدیک زمین ارسال نمایند.
“گرویتی ۳” یک موشک قابل استفاده مجدد خواهد بود که از سوخت نفت سفید و اکسیژن مایع استفاده می نماید و امکان توسعه نسخه سه هسته ای از آن، یعنی مشابه با آنچه که شرکت “اسپیس ایکس” در موشک “فالکون ۹” برای ساخت موشک “فالکون هوی” انجام داد، وجود دارد.
این شرکت که دارای ۷۰ کارمند است علاوه بر ساخت و توسعه موشک های جدید خود، ساخت یک مرکز آزمایش مونتاژ و ادغام موشکی تجاری را در شهر هایانگ واقع در استان شاندونگ هم شروع کرده است.

ماه مصنوعی چین

دانشمندان چینی، تجهیزاتی برای عرضه یک ماه مصنوعی ابداع نموده اند که گرانشی مانند ماه واقعی دارد و این امر برای کمک کردن به آنها در آماده سازی فضانوردان برای مأموریت های اکتشافی آینده طراحی شده است.
دانشمندان چینی، تجهیزاتی برای عرضه یک ماه مصنوعی ابداع نموده اند که گرانشی مانند ماه واقعی دارد و این امر برای کمک کردن به آنها در آماده سازی فضانوردان برای مأموریت های اکتشافی آینده طراحی شده است.
در ساخت این محیط شبیه سازی شده با جاذبه پایین، از آزمایش هایی الهام گرفته شده است که از آهن ربا برای معلق کردن قورباغه استفاده می کردند. هم اکنون، شبیه سازی گرانش پایین روی زمین، مستلزم پرواز با هواپیمایی است که یک سقوط آزاد را آغاز می کند و سپس باردیگر به سمت بالا می رود یا از یک برج به سمت پایین می رود اما این کار زمان می برد. سازندگان توضیح دادند شبیه ساز جدید ماه که یک اتاق کوچک است و در یک محفظه خالی قرار دارد، می تواند گرانش پایین یا صفر را تا زمان مورد نظر شبیه سازی کند.
انتظار می رود که این ماه مصنوعی، نقش مهمی در مأموریت های آینده به ماه داشته باشد و به دانشمندان امکان دهد تا تمرین هایی را برنامه ریزی کنند و برای فعالیت در گرانش پایین آماده شوند. دانشمندان می توانند تجهیزات را قبل از عزیمت به ماه مورد بررسی قرار دهند و از محاسبات اشتباهی که می توانند یک پروژه واقعی در سطح ماه را از بین ببرند، جلوگیری نمایند. یکی از علل این امر این است که گرد و غبار و سنگ ها می توانند در محیطی با گرانش کم، رفتار متفاوتی نسبت به شرایط گرانشی زمین داشته باشند. همچنین، دما در ماه می تواند به صورت چشم گیر و به سرعت تغییر کند و پیامدهایی داشته باشد.

منبع: خرید بک لینک

آمریكا ارتباطات توسعه شركت