شرکت ˮتوکاماک انرژیˮ مستقر در بریتانیا بتازگی نتایج تازه ترین آزمایش ها و یافته های خودرا منتشر نموده و ادعا کرده است که فاصله ای با بهره بردن تجاری از انرژی همجوشی روی زمین ندارد.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، شرکت خصوصی توسعه انرژی همجوشی “توکامک انرژی”(Tokamak Energy) اخیراً یک بروزرسانی در مورد پیشرفت خود در راه تحقق انرژی همجوشی خورشید منتشر نموده است. این بیانیه مطبوعاتی نشان میدهد که این شرکت مستقر در آکسفورد بریتانیا آخرین نتایج آزمایش های نمونه اولیه “توکاماک کروی فشرده ST۴۰” خودرا در ماه گذشته ارائه کرده است.
این نتایج نشان داده که “ST۴۰” به شرایط مورد نیاز برای گرم ترین دمای پلاسما که تا حالا در یک توکاماک کروی به دست آمده، دست یافته است.
توکاماک ها رآکتورهایی هستند که توسط شرکت هایی همچون “توکاماک انرژی” و همین طور “سیستم های همجوشی مشترک المنافع” تحت حمایت “بیل گیتس” و “موسسه انرژی همجوشی کره جنوبی” که اخیراً با رساندن رآکتور خود به دمای یک میلیون درجه به مدت ۳۰ ثانیه رکورد جدیدی را به ثبت رسانده است، درحال توسعه هستند.
بااینکه دیگر توکاماک ها مانند رآکتور مؤسسه انرژی همجوشی کره جنوبی موسوم به “JSTAR” به دمای بالاتری نسبت به رآکتور شرکت “توکاماک انرژی” دست یافته اند، اما این شرکت بریتانیایی معتقد می باشد که نوع رآکتوری که این شرکت درحال توسعه آنست برای تحقق نیروی همجوشی تجاری بادوام، بسیار حیاتیست.
این شرکت در بیانیه مطبوعاتی خود می گوید: توکامک های معمولی قبلاً به دمای بالاتری دست یافته اند، اما در دستگاه های بسیار بزرگ تر. کلید توسعه انرژی همجوشی تجاری دستیابی به پلاسمای پایدار در این دماهای بالا در دستگاه های فشرده مانند “توکامک کروی” است و این در حالیست که شرکت “توکامک انرژی” به نقطه عطف مهم دمای ۱۰۰ میلیون درجه پلاسما نزدیک می شود.
توکامک یکی از گونه های مختلف از دستگاه های هم جوشی محصورسازی مغناطیسی و یکی از نامزدها برای تولید کنترل قدرت همجوشی گرما است که بیشترین تحقیق روی آن انجام شده است.
از لحاظ نظری، رآکتورهای همجوشی هسته ای می توانند انرژی بی حد و حصری تولید کنند. با این وجود، کلید دوام بخشیدن به همجوشی تجاری، تولید انرژی بیشتر از آنچه ماشین ها برای کارکردن در وهله اول نیاز دارند، است.
همجوشی هسته ای واکنشی است که خورشید و ستارگان برای تولید انرژی از آن استفاده می نمایند. در این واکنش، دو اتم با هم برخورد می کنند و هسته سنگین تری را می سازند و مقادیر عظیمی انرژی آزاد می کنند. در یک توکاماک، آهنرباهای فوق العاده قوی برای کنترل و تثبیت پلاسمای سوزان در دماهای فوق العاده بالا مورد نیاز است.
قدرت همجوشی یک شکل نظری از تولید انرژی است که در آن انرژی با بهره گیری از واکنش های همجوشی هسته ای برای تولید حرارت و در نتیجه تولید برق تولید می شود. در یک پروسه تلفیقی، دو هسته اتمی سبک تر ترکیب می شوند تا یک هسته سنگین را تشکیل دهند و در عین حال انرژی آزاد کنند. این همان فرآیندی است که به ستاره هایی مانند خورشید قدرت می دهد. دستگاه های طراحی شده برای مهار این انرژی بعنوان “رآکتورهای همجوشی” شناخته می شوند. فرآیندهای همجوشی نیاز به سوخت و یک محدوده خیلی کم با دمای بالا و فشار دارد تا پلاسمایی را بوجود آورد که در آن همجوشی می تواند رخ دهد. در ستارگان، هیدروژن سوخت رایج است و گرانش، دمای بالای مورد نیاز برای همجوشی را به وجود می آورد. رآکتورهای همجوشی بطور کلی از ایزوتوپ های هیدروژن مانند دوتریوم و تریتیوم استفاده می نمایند که به آسانی واکنش نشان می دهند و پلاسمای محدودی از میلیونها درجه را با بهره گیری از روش های مرسوم(لیزر) یا روش های مغناطیسی(توکاماک و مشابه) ایجاد می کنند.
چالش اصلی در تحقق قدرت همجوشی عبارت است از مهندسی سیستمی که بتواند پلاسما را به اندازه کافی در دما و چگالی بالایی داشته باشد تا واکنش بصورت طولانی مدت رخ دهد. انتظار می رود که همجوشی هسته ای بعنوان یک منبع انرژی چندین مزیت نظری نسبت به شکافت هسته ای داشته باشد. این مزیت شامل کاهش میزان واپاشی هسته ای، کم شدن ضایعات هسته ای، منابع سوختی فراوان و افزایش ایمنی است. با این وجود همجوشی کنترل شده به لحاظ عملی و اقتصادی بسیار دشوار است. تحقیق در رآکتورهای همجوشی در دهه ۱۹۴۰ میلادی شروع شد، اما تا به امروز بصورت تجاری تحقق نیافته است.
“کریس کلسال” مدیرعامل شرکت “توکاماک انرژی” در یک مصاحبه با بی بی سی اظهار داشت: اگر شرکت “توکاماک انرژی” و دیگر شرکت های توسعه همجوشی هسته ای، نیروی مورد استفاده خورشید را روی زمین فراهم آورند، روشی به وجود آورده اند که عملاً هیچ زباله ای تولید نمی کند، به این معنا که می توانند به جهان کمک کنند سرانجام به سوخت های فسیلی پشت کند.

توسعه دستگاه سیستم شركت