تولید سوخت کشتی از زباله های پلاستیکی!

خرید بک لینک: پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود نشان داده اند که با بهره گیری از زباله های پلاستیکی می توان سوخت مورد نیاز کشتی ها را تامین کرد.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از نیوساینتیست، کشتی هایی که تجهیزات ویژه ای دارند، می توانند به جمع آوری پلاستیک از اقیانوس بپردازند و آنرا به سوختی تبدیل کنند که نه فقط انرژی لازم برای تبدیل شدن را دارد، بلکه سوخت مورد نیاز برای راندن کشتی را نیز فراهم می آورد و یک عملیات پاکسازی مستقل را پدید می آورد.
سالانه ۱۲.۷ میلیون تن پلاستیک به اقیانوس ها راه می یابد و نهایتاً به ذرات کوچکی تبدیل می شود که می توانند به زنجیره غذایی وارد شوند. کارهایی که هم اکنون برای پاکسازی صورت می گیرند، کشتی هایی را به کار می برند که پلاستیک ها را قبل از بازگشت به بندر، از مسافت هزاران کیلومتر دورتر جمع آوری می کنند تا هنگام بازگشت بتوانند زباله ها را تخلیه کنند و به سوخت گیری مجدد بپردازند. استفاده از این روش، به زمان و سوخت فسیلی زیادی نیاز دارد.
“مایکل تیمکو”(Michael Timko)، پژوهشگر “موسسه پلی تکنیک ووستر”(WPI) آمریکا و همکارانش باور دارند که این پلاستیک ها را می توان در کشتی که در دریا شناور است، با بهره گیری از روش “روان گرایی هیدروترمال”(Hydrothermal liquefaction) به سوخت تبدیل کرد.
عقیده آنها این است که می توان سوخت کافی را از پلاستیک ها به دست آورد تا پروسه تبدیل حفظ شود، نیروی کشتی تامین گردد و حتی میزان اضافی سوخت نیز ذخیره شود.
تیمکو اظهار داشت: مدل سازی گروه من نشان میدهد که زباله انباشته شده در “زباله دان بزرگ اقیانوس آرام”(GPGP) آن قدر زیاد است که یک کشتی بتواند سالانه ۱۱۵۰۰ تن پلاستیک را به سوخت تبدیل کند.
تیمکو افزود: داده های مربوط به تراکم پلاستیک در زباله دان بزرگ اقیانوس آرام، محدود هستند. با این وجود، یک کشتی حتی در کمترین تراکم تخمین زده شده می تواند هنگام برداشت پلاستیک، کاملا مستقل باشد و حتی سوخت اضافی کافی برای سفر و نهایتاً بازگشت به بندر را تولید نماید.
سوزاندن سوخت به دست آمده، به انتشار کربن منجر خواهد شد اما این انتشار به میزان قابل توجهی کمتر از انتشار مربوط به کشتی های سنتی است که پلاستیک ها را جمع آوری می کنند و آنها را برای بازیافت به بندر می برند.
تیمکو افزود: این راهبرد بدون شک بی نقص نیست اما ما باور داریم که می تواند راهکار جدیدی را به راهکارهای فنی فعلی اضافه کند.
این پژوهش، در مجله “PNAS” به چاپ رسید.

منبع: