به گزارش خرید بک لینک یک قرارداد جدید از آژانس تحقیقاتی دفاعی پیشرفته ایالات متحده(دارپا-DARPA) ما را یک قدم به پرواز فضایی حرارتی هسته ای نزدیک می کند.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، امکان دارد پرواز فضایی با موشک حرارتی هسته ای بسیار نزدیک تر از آنچه فکر می نماییم، باشد. موشک حرارتی هسته ای “دارپا” معروف به “دراکو”(DRACO) درحال توسعه است و این آژانس اخیرا سه پیمانکار اصلی خویش را برای توسعه آن منتخب کرده است که شامل شرکتهای “جنرال اتمیکس”، “بلو اورجین” و “لاکهید مارتین” هستند.
موشک حرارتی هسته ای نوعی موشک حرارتی است که در آن گرمای ناشی از واکنش هسته ای، اغلب شکافت هسته ای، جایگزین انرژی شیمیایی پیشرانه در یک موشک با سوخت شیمیایی می شود. در یک موشک حرارتی هسته ای، سیالِ عامل که معمولا هیدروژن مایع است، در راکتور هسته ای تا دمای بالا گرم می شود و سپس از راه نازل موشک منبسط شده و سبب ایجاد رانش می شود. منبع حرارت هسته ای خارجی از نظر نظریه سرعت خروجی مؤثر بیشتری را فراهم می آورد و انتظار می رود ظرفیت حمل بار دو برابر یا سه برابر در مقایسه با پیشرانه های شیمیایی که انرژی را درون خود ذخیره می کنند، داشته باشد.
“دارپا” در بیانیه مطبوعاتی خود توضیح داد که هدف از برنامه “دراکو” نمایش یک سیستم پیشرانش حرارتی هسته ای(NTP) در مدار نزدیک زمین در سال ۲۰۲۵ است و با موفقیت این مأموریت، “دارپا” نخستین موشک از این نوع را خواهد ساخت که می تواند زمان سفر ما را در منظومه شمسی به نصف برساند.
محدودیت های سیستم های رانش الکتریکی و شیمیایی باعث می شود که آنها قادر به دستیابی به سرعت مورد نیاز برای سفر به نقاط دورتر جهان نباشند. در حالیکه سیستم محرکه حرارتی هسته ای “دراکو” می تواند تغییر دهنده بازی باشد.
این برنامه الان بر انتقال سریع بین زمین و ماه متمرکز است، باآنکه احتمالاً برای رسیدن به مریخ و فراتر از آن هم توسعه خواهد یافت.
شرکت “جنرال اتمیکس” تصریح کرد که فناوری حرارتی هسته ای نسبت رانش به وزن بالایی در حدود ۱۰ هزار برابر بیشتر از پیشران الکتریکی و ۲ تا ۵ برابر بازدهی بیشتری نسبت به پیشران شیمیایی عرضه می دهد.
سیستم پیشرانش حرارتی هسته ای از یک پیشران هیدروژن مایع استفاده می نماید که بوسیله ی یک راکتور شکافت هسته ای گرم می شود. این امر دو برابر انرژی خروجی بیشتری نسبت به پیشرفته ترین موتور موشک های پیشران مایع امروزی تأمین می کند.
محقان می گویند نیروی محرکه حرارتی هسته ای می تواند زمان سفر به مریخ را به نصف برساند.
“ماژ ناتان گرینر” مدیر برنامه “دراکو” می گوید: این فناوری که ما به دنبال توسعه و نمایش آن تحت برنامه “دراکو” هستیم، پایه و اساس عملیات های آینده در فضا است. این برنامه هم اکنون در مرحله اول توسعه قرار دارد که ۱۸ ماه به طول خواهد انجامید و در این زمان، پیمانکاران منتخب، راکتور حرارتی هسته ای و زیرساخت های آنرا طراحی خواهند کرد.
تکمیل مرحله اول توسعه، زمینه سازِ مراحل بعدی می شود که شامل ساخت و نمایش این موشک در مدار زمین خواهد بود.
پروژه “دارپا” تنها پروژه ای نیست که تلاش می کند کارایی و سرعت سفر در فضا را از راه پیشرانه هسته ای بهبود بخشد. در ماه مارس شرکت “U.S. Nuclear Corp” از ناسا خواست قرارداد توسعه فضاپیمای با قابلیت همجوشی هسته ای را برای پرواز انسان به مریخ امضا کند. آژانس فضایی بریتانیا هم در ماه ژانویه اعلام نمود که با شرکت “رولز رویس” برای توسعه یک سیستم محرکه هسته ای همکاری می کند و برآورد می کند که بتواند زمان سفر به مریخ را به نصف کم کند.

توسعه سیستم شركت فناوری