به گزارش خرید بک لینک ۱۵ نفری که به مدت چهل روز در غار به دور از نور طبیعی و وسایل الکترونیکی مانده بودند در روز شنبه از غار خارج شدند.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از فیز، این گروه اعلام نمودند که زمان درون این غار کندتر می گذشته است جایی که از نور طبیعی و ساعت محروم بودند.
این ۱۵ نفر با صورت های رنگ پریده در حالیکه لبخند می زدند غار لومبریوز(Lombrives) فرانسه را ترک کردند و در حالیکه عینک های مخصوص زده بودند در بین تشویق حضار وارد نور روز شدند.
مارینا لانچون(Marina Lançon)، ۳۳ ساله که یکی از هفت زنی است که در این غار ماندند می گوید: انگار مدتی همه چیز متوقف شده بود و من عجله ای برای انجام کاری نداشتم. او که دوست داشت چند روز بیشتر درون غار بماند خوشحال است که باردیگر وزش باد را روی صورتش حس می کند و صدای پرندگان را می شوند. او قصد ندارد تا چند روزی سراغ تلفن هوشمندش برود و می خواهد از بازگشت سریع و ناگهانی به دنیای واقعی دوری کند.
این گروه به مدت ۴۰ شبانه روز درون غار زندگی کردند که بخشی از برنامه ی “زمان عمیق”(Deep Time) بوده است. هیچ نور خورشیدی وجود نداشت و دما ۱۰ درجه ی سانتی گراد بود و رطوبت نسبی درون غار ۱۰۰ درصد بوده است. آنها هیچ ارتباطی با جهان بیرون و خانواده و دوستانشان نداشتند و هیچ اطلاعات جدیدی از همه گیری هم دریافت نمی کردند.
محققان موسسه ی “سازگاری بشر” که برنامه ی ۱.۲ میلیون یورویی “زمان عمیق” را رهبری می کردند می گویند، این آزمایش به آنها کمک می نماید تا درک بهتری از نحوه ی سازگاری بشر با تغییرات جدی شرایط زندگی و محیطی داشه باشند.
همان طور که انتظار می رفت افراد درون غار زمان را گم کردند.
یوهان فرانسوای(Johan Francois) ۳۷ ساله که دبیر ریاضی و مربی قایقرانی است ۱۰ کیلومتر را درون غار در مسیری دایره وار دویده تا تناسب اندام خویش را حفظ کند. او گاهی با تمام وجود می خواست که آن جا را ترک کند.
او می گوید: بدون هیچ مسئولیت روزانه ای و بدون فرزندان چالش اصلی این بود که از لحظه لذت ببریم و به آینده فکر نکنیم.
محققان با همکاری آزمایشگاه های فرانسه و سوئیس الگوی خواب، تعاملات اجتماعی و واکنش های این ۱۵ نفر را به وسیله ی حسگرها نظارت کردند. یکی از این حسگرها یک دماسنج کوچک بود که درون یک کپسول قرار داده شد و افراد آنرا مانند یک قرص بلعیدند. این سنسور دمای بدن را اندازه گیری می کرد و اطلاعات را تازمانی که از بدن افراد خارج شد به یک کامپیوتر منتقل می کرد.
این گروه از ساعت زیستی بدنشان برای خوابیدن، بیدار شدن و غذا خوردن استفاده می کردند و روزها را با عنایت به چرخه ی خواب و بیداری حساب می کردند.
در روز جمعه محققانی که این گروه را نظارت می کردند وارد غار شدند تا به آنها اطلاع دهند که بزودی از غار خارج خواهند شد.
بنوات موویو(Benoit Mauvieux) کرونوبیولوژیست که ریتم بیولوژیک موجودات زنده را بررسی می کند به آسوشیتد پرس اظهار داشت: باآنکه شرکت کنندگان به وضوح خسته به نظر می رسیدند اما دو سوم آنها تمایل داشتند چند روز بیشتر درون غار بمانند تا کار گروهی که با هم آغاز کرده بودند به پایان برسانند.