درمان بیماری پارکینسون با آنزیم مصنوعی

خرید بک لینک: خراسان رضوی آنزیم مصنوعی، ممکنست نخستین قدم در جهت درمان بیماری پارکینسون باشد.
به گزارش مدیکال اکسپرس، محققان آنزیمی مصنوعی تولید کرده اند که از انتشار آلفا-سینوکلئین جلوگیری می کند. این یافته ها می تواند نتایج مثبتی در درمان بیماری پارکینسون داشته باشد.
بخشی از یک تحقیق در حال گسترش نشان داده است که آلفا-سینوکلئین معیوب و کژتابیده، پروتئین مسئول در بیماری پارکینسون و مشخصه های آن، از روده به مغز می رود، در آنجا توسعه پیدا می کند و در توده های کشنده معروف به «اجسام لویی» (توده های دایره شکل که سبب جابه جایی دیگر اجزا سلولی می شوند) به هم می چسبد و زمانی که این توده ها روی هم انباشته شوند، سبب مرگ سلول های مغزی می شوند.
حالا، محققان پزشکی دانشگاه جان هاپکینز ایالات متحده، آنزیم مصنوعی تولید کرده اند که از انتشار آلفا-سینوکلئین کژتابیده جلوگیری می کند و می تواند پایه ای برای درمان جدید بیماری پارکینسون باشد.
گروه تحقیقاتی، آنزیم های مصنوعی، ترکیب نانومتری (یک نانومتر برابر با یک میلیاردم متر) از ترکیبات پلاتین و مس به نام نانو آلیاژهای دوفلزی PtCu را به علت خواص آنتی اکسیدانی قوی ایجاد کردند که قابلیت این آنتی اکسیدان تا حد زیادی به ترکیب آلیاژ بستگی دارد.
محقق ارشد این تحقیق، دکتر زیاوبو مائو، استادیار عصب شناسی در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز می گوید: «استرس اکسیداتیو ناشی از گونه های اکسیژن واکنشی غیرقابل اجتناب است و با افزایش سن به علت کاهش مکانیکی فرایندهایی مانند تخریب پروتئین، افزایش می یابد. این مورد اهمیت آنتی اکسیدان ها را نشان می دهد، چونکه در بیماری پارکینسون، گونه های اکسیژن واکنشی در حال گردش، انتشار آلفا-سینوکلئین کژتابیده را گسترش می دهند و منجر به علایم بدتر می شوند.»
وقتی نانوزیم ها به مغز تزریق می شوند، گونه های اکسیژن واکنشی را از بین می برند و آنها را قطع و از صدمه رسیدن به سلول های عصبی در مغز جلوگیری می کنند. نانوزیم ها از کاتالاز و سوپر اکسید دیسموتاز تقلید می کنند، دو آنزیمی که در بدن ما یافت می شوند و گونه های اکسیژن واکنشی را تجزیه می کنند. با افزودن نانوزیم ها، پاسخ بدن ما به آنها تقویت می شود.

تصاویر میکروسکوپی یک جسم لویی (مرکز)، مجموعه ای از پروتئین های آلفا-سینوکلئین کژتابیده را نشان داده است که به نظر می آید عاملی در بیماری پارکینسون است. این حفره، محل توده سیاه را نشان می دهد، منطقه ای از مغز که بر حرکت و شناخت تأثیر می گذارد، جایی که این جسم لویی پیداشده است.
این مطالعه از یک روش تحقیقاتی معروف به مدل فیبریل پیش ساخته آلفا-سینوکلئین بهره برده است که صدمه شناسی، گسترش و تخریب عصبی ناشی از اجسام لویی را تکرار می کند. مشخص شد که این نانوزیم علاوه بر کاهش گونه های اکسیژن واکنشی، صدمه شناسی ناشی از آلفا-سینوکلئین را کاهش داده و مسمومیت عصبی را مهار می کند. نانوزیم همینطور مانع از انتقال آلفا-سینوکلئین از سلولی به سلول دیگر و از توده سیاه به جسم مخطط پشتی، دو ناحیه در مغزمیانی می شود که بر حرکت و شناخت تأثیر می گذارد.
مائو مدت هاست که با یک همکار و متخصص بیماری پارکینسون، تد داوسون، دکترای تخصصی عصب شناسی و مدیر انستیتوی مهندسی سلول در دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز، همکاری کرده است. داوسون اخیرا به شواهدی در خصوص اینکه آلفا-سینوکلئین کژتابیده در امتداد عصب واگ از روده به مغز می رود، دست پیدا کرده است. مائو امیدوار است که تحقیقات بیشتر بتواند این دو یافته را به هم ربط دهد و منجر به درمان بیماری پارکینسون شود که روده را هدف قرار دهد.
مائو می گوید: «ما می دانیم که نانو آنزیم ها هنگام تزریق مستقیم به مغز عمل می کنند. حالا، ما می خواهیم ببینیم که آیا نانو آنزیم ها می توانند پیشرفت بیماری ناشی از حرکت آلفا-سینوکلئین بیماری زا از روده، از میان سد خونی مغز و به طرف مغز را مسدود کنند.»
نتایج این تحقیق در مجله Nano Today انتشار یافته است.

منبع:

دسته‌ها