به گزارش خرید بک لینک از زمان انقلاب صنعتی، انسان بیشتر از دو هزار گیگا تن(یک گیگا تن= یک میلیارد تن) دی اکسید کربن را وارد جو کرده است. این حجم غلیظ از گازهای گلخانه ای عامل گرم شدن کره زمین است. اگر چیزی تغییر نکند تأثیرات اقلیمی مانند آتش سوزی در جنگل، موج گرمای خفه کننده و افزایش مخرب سطح دریا شدت می یابد.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا، یکی از بزرگترین گام های بشریت برای مقابله با تغییرات آب و هوا، مهار چشمگیر انتشار گازهای گلخانه ای است بدین منظور انسان ها می بایست جلو پدیده جنگل زدایی را بگیرند و آلاینده هایی مانند هیدرو فلوروکربن ها(HFC) را مهار کنند. با این وجود بنا بر آخرین داده های علوم آب و هواشناسی این تلاش ها به تنهایی برای پیشگیری از تغییرات خطرناک آب و هوا کافی نیستند چونکه ما نه تنها باید میزان انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش دهیم بلکه باید بعضی از آنها را هم حذف و برخی کربن جو را ذخیره نماییم. بنابر گفته دانشمندان انسان ها می بایست سالانه میلیاردها تن دی اکسید کربن حذف نمایند که بعد از انجام این کار میزان گازهای گلخانه ای هم کاسته می شود. به چند روش می توان کربن جو را کم کرد که طی این خبر به شش روش اشاره خواهیم کرد.

جنگل ها
فتوسنتز به صورت طبیعی دی اکسید کربن را از بین می برد و درختان نقش مهمی در ذخیره کربن که توسط فتوسنتز از جو خارج می شود، دارند. گسترش جنگل ها، بازیابی جنگل های موجود و مدیریت جنگل ها برای تشویق جذب بیشتر کربن می تواند قدرت فتوسنتز برای تبدیل دی اکسید کربن موجود در هوا به کربن ذخیره شده در چوب و خاک را افزایش دهد.

مزارع
خاک ها به صورت طبیعی کربن را ذخیره می کنند، اما خاک های کشاورزی به علت استفاده زیاد با کمبود قابل توجهی مواجهند. از آنجائیکه زمین های کشاورزی بسیار گسترده است – بیشتر از ۹۰۰ میلیون هکتار تنها در ایالات متحده – حتی افزایش اندک در کربن خاک در هر هکتار، می تواند تأثیرگذار باشد. ساخت کربن خاک هم برای کشاورزان و دامداران خوب است، چونکه می تواند سبب افزایش سلامت خاک و عملکرد محصول شود. ادغام درختان در مزارع همینطور می تواند کربن را از بین ببرد و مزایای دیگری مانند سایه و علوفه برای دام ها را فراهم آورد.

انرژی زیستی با جذب و ذخیره کربن(BECCS)
انرژی زیستی با جذب و ذخیره کربن(BECCS) راه دیگری جهت استفاده از فتوسنتز برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی است، اما بسیار پیچیده تر از کاشت درختان و یا مدیریت خاک است. انرژی زیستی با جذب و ذخیره کربن فرایند استفاده از زیست توده برای انرژی در بخش های صنعتی، نیرو یا حمل و نقل است. ذخیره “کربن تولیدی”(embodied carbon) پیش از آزاد شدن به جو و سپس ذخیره آن یا در زیر زمین یا در محصولات با دوام مانند بتن روشی خوب است. روش “BECCS” تلاش می کند که این کربن را هنگامی که زیست توده در حال سوختن و آزاد کربن کربن است، گرفته و آنرا در عمق زمین دفن می کند. این روش هم اکنون در مقیاس صنعتی مورد استفاده قرار می گیرد و در سه مرکز به صورت آزمایشی انجام می شود.

گرفتن مستقیم از هوا
روش “گرفتن مستقیم از هوا” که توسط درخت های رباتیک معروف به “DAC” انجام می گیرد، یکی دیگر از چندین روش جمع آوری و جداسازی کربن از اتمسفر است. برخلاف سیستم های جذب گاز فعلی که می تواند به صورت موثر کربن دی اکسید را به صورت مستقیم از یک دودکش کارخانه ای جمع آوری کند، روش DAC می تواند کربن را به اشکال متنوع جذب نماید.
با عنایت به اینکه حدودا نیمی از انتشار CO۲ سالانه از وسایل نقلیه است، DAC می تواند تأثیر زیادی بر تغییرات آب و هوایی داشته باشد.
DACها معمولا به وسیله فشار هوا، یک ماده شیمیایی جاذب را با کربن دی اکسید مخلوط می کنند که اجازه می دهد تا مولکول های دیگر بدون هیچ محدودیتی عبور کنند. بعنوان مثال، یکی از نخستین گزینه ها، محلول کلسیم هیدروکسید بود که با قدرت به CO۲ متصل می شد و کلسیم کربنات می ساخت.
سپس کربن دی اکسید جذب شده از ماده جاذب جدا و تصفیه می شود و جهت استفاده در کاربردهای صنعتی، سفت می شود. البته گفتن این آسان است، چون که در روش کلسیم کربنات، مواد باید از محلول جدا شوند، خشک شوند و سپس در دمای ۷۰۰ درجه سانتیگراد کربنیزه شوند.
با این وجود پاشنه آشیل DACها هزینه آنها است. یک مطالعه از دانشگاه های ملی در سال ۲۰۱۵ هزینه های این روش را حدود ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار برای هر تن از CO۲ استخراج شده در آن زمان برآورد کرده بود. گرفتن یک گیگاتن دی اکسید کربن از هوا به حدود هفت درصد از کل تولید انرژی پیشبینی شده ایالات متحده در سال ۲۰۵۰ نیاز دارد. این در شرایطی است که کشورهای متعهد به توافق اقلیمی پاریس ملزم هستند تا سال ۲۰۵۰ سالیانه پنج میلیارد تن کربن از جو جمع آوری کنند و انجام این کار با استفاده از روش DAC از لحاظ اقتصادی به صرفه نخواهد بود.

ذخیره آب دریا
ذخیره آب دریا شبیه به روش گرفتن مستقیم از هوا است اما در این روش کربن دی اکسید به جای هوا از آب دریا استخراج می شود. سپس با کاهش غلظت کربن دی اکسید در اقیانوس، آب، کربن بیشتری را از هوا بیرون می کشد تا تعادل برقرار شود. آب دریا یک محلول متمرکزتر از دی اکسید کربن نسبت به هوای محیط است. این به آن معنا است که استخراج کربن از آن به انرژی کمتری نسبت به روش گرفتن مستقیم از هوا نیاز دارد. اما آب دریا هم به میزان قابل توجهی از هوا سنگین تر است و این به مفهوم اینست که کار بیشتری برای انتقال آن می بایست صورت گیرد. از آنجائیکه کربن دی اکسید را می توان با اضافه کردن انرژی به سوخت تبدیل کرد، چنین فناوری می تواند به کشتی ها اجازه دهد سوخت خویش را خودشان ایجاد کنند تا دیگر احتیاج به سوخت گیری نداشته باشند.

هوازدگی پیشرفته
برخی مواد معدنی به صورت طبیعی با کربن دی اکسید واکنش نشان می دهند و کربن را از حالت گاز به جامد تبدیل می کنند. این روند “هوازدگی” نامیده می شود و معمولاً در یک بازه زمانی زمین شناسی بسیار کند اتفاق می افتد. اما دانشمندان در حال فهمیدن چگونگی سرعت بخشیدن به این روند با قرار دادن این مواد در معرض کربن دی اکسید در هوا یا اقیانوس هستند. این می تواند به معنای پمپاژ آب چشمه قلیایی از زیر زمین به سطحی باشد که مواد معدنی با هوا واکنش نشان دهند.

آینده حذف کربن
ما امروزه به صورت دقیق نمی دانیم که کدام یک از این استراتژی ها می تواند بهترین روش برای حذف کربن باشند چونکه هر رویکرد علاوه بر فواید با چالش هایی هم مواجه می باشد اما آنچه ما می دانیم این است که اگر بخواهیم از گرم شدن خطرناک کره زمین اجتناب نماییم، جذب و ذخیره کربن که هم اکنون در هوا است باید بخشی از استراتژی اقلیمی ما در سراسر جهان باشد.

سیستم صنعت فناوری محصولات