آسانسور فضایی را فراموش کنید، به خط زمین-ماه بیاندیشید ماه، ۲ نفر!

خرید بک لینک: دو محقق از دانشگاه های کمبریج و کلمبیا فکر می کنند که سرمایه گذاری روی راه اندازی یک خط کابلی بین ماه و زمین راه بهتری از ساخت آسانسور فضایی متصل به ایستگاه فضایی باشد.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، دو اخترفیزیکدان از دانشگاه کمبریج و دانشگاه کلمبیا معتقدند که چاره مشکل حمل و نقل وسایل و امکانات به ماه، امکان دارد بجای سرمایه گذاری روی آسانسورهای فضایی، راه اندازی یک خط فضایی از ماه به زمین باشد.
آنها معتقدند که این چاره، عملی تر خواهد بود و ساختن آن آسان تر و ارزان تر از گزینه قبلی خواهد بود.
این دو محقق به اسامی “زفیر پنویر” و “امیلی استنفورد” معتقدند که برای نحوه حمل و نقل تدارکات از زمین به ماه در اشتباهیم و می توانیم با وصل کردن ماه و زمین توسط یک کابل، این کار را انجم دهیم.
بردن امکانات و وسایل به مدار زمین هم اکنون به سبب نیاز به غلبه بر گرانش زمین بسیار پر هزینه است و از ساخت آسانسورهای فضایی مدتهاست که بعنوان یک چاره بالقوه نام برده می شود.
راه اندازی آسانسور فضایی در صورت تحقق می تواند هزینه ها را در طولانی مدت به طرز شایان توجهی کم کند و اجازه دهد محموله ها بسادگی از سطح زمین به مدار منتقل شوند، اما مشکلات جدیدی را نیز به وجود می آورد.
به نظر نمی رسد مواد مدرن موجود روی زمین هم اکنون برای این منظور مناسب باشند، چونکه قدرت کافی برای تحمل وزن چنین پروژه بلندپروازانه ای را ندارند، یا حداقل این دو محقق این گونه ادعا می کنند.
از نظر آنها، بهتر است یک فضاپیما از ماه تا زمین به صورت معلق بماند.

آنها می گویند: ما در این کار روش جایگزینی برای آسانسور فضایی عرضه کرده ایم. با توسعه یک خط کابلی حمل و نقل متصل به ماه می توانیم یک خط فضایی پایدار بسازیم و این کابل اجازه می دهد تا حمل و نقل به صورت آزادانه از زمین تا سطح ماه صورت گیرد.
آنها معتقدند با عنایت به فناوری مدرن کنونی، چنین پروژه ای قابل دستیابی است و استدلال می کنند که امکان راه اندازی و نصب یک کابل از ماه به زمین وجود دارد و معتقدند که این امر امکان عبور و مرور و حمل و نقل آسان بین زمین و ماه را فراهم می آورد.
همانطور که گفته شد، هم اکنون انتقال محموله از زمین به فضا بسیار هزینه بر است. دلیل این امر این است که ما هم اکنون برای دستیابی به این هدف مجبور به استفاده از فناوری موشکی هستیم.
اکثریت قریب به اتفاق این هزینه مربوط به توسعه و ساخت موشک برای غلبه بر گرانش زمین و خروج از جو آن است. این رویکرد بسیار اسراف کارانه است و موشک نه تنها باید وزن خود و بار خودرا به بالا بکشد، بلکه باید مخزن بزرگی از سوخت را نیز حمل کند.
بنا بر این هم اکنون برای حمل هر کیلوگرم بار به فضا دهها هزار دلار هزینه می شود و اگر بخواهید بار خودرا به ماه برسانید، هزینه ها بیشتر هم می شود.
بنا بر این انگیزه زیادی برای کاهش هرچه بیشتر هزینه ها وجود دارد و به رغم همه کارهای بزرگی نظیر توسعه موشک های قابل بازگشت که شرکت های خصوصی مانند اسپیس ایکس انجام می دهند، این کار هنوز هم بسیار پر هزینه است.
بسیاری اعتقاد دارند که پاسخ، تأمین زیرساختی ثابت و پایدار می باشد که بتواند محموله ها را بوسیله کابل به فضا و فراتر از آن منتقل کند.

ایده آسانسور فضایی خوب بنظر می رسد اما مشکلی که وجود دارد این است که چنین چیزی باید بسیار قوی باشد و از سویی باید حدود ۴۲ هزار کیلومتر طول داشته باشد.
از نظر نظریه این آسانسور با اتکا به نیروی گریز از مرکز به حالت تعلیق در می آید، اما حتی با وجود بعضی از مواد جدید با مقاومت بالا مانند نانولوله های کربن امکان دارد نتوانند این شرایط سخت را تحمل کنند.
بنا بر این “پنویر” و “استنفورد” می گویند ما امکان دارد حداقل برای ماموریت های ماه به مسیر اشتباهی چشم دوخته باشیم.
یک آسانسور فضایی می تواند هر ۲۴ ساعت یک دفعه در مدار زمین بچرخد، در صورتیکه یک فضاپیمای مستقر ماهی یک دفعه زمین را دور می زند.
این سرعت کندتر مدار موجب کاهش چشم گیر نیروهای تحمیل شده به خط فضایی در مقایسه با آسانسور فضایی می شود.
پژوهشگران می گویند: در کابل کشی میان زمین تا ماه، این خط فضایی از منطقه ای عبور می کند که جاذبه زمینی و قمری یکدیگر را خنثی می کنند. این منطقه که بعنوان نقطه لاگرانژی شناخته می شود، به خاصیت اصلی و مرکز ثقل این فضاپیما تبدیل می شود. زیر آنکه به زمین نزدیک تر است، گرانش کابل را به سمت زمین می کشد. اما بالاتر از آن که به ماه نزدیک تر است، گرانش کابل را به سمت سطح ماه می کشد.
نقاط لاگرانژی(Lagrangian points) پنج نقطه میان دو جسم بزرگ هستند که در آن نیروی جاذبه دو جسم همدیگر را خنثی می کنند. غالبا ماهواره های رصدی(تلسکوپ های فضایی) در نقاط لاگرانژی میان زمین و خورشید قرار می گیرند.
پژوهشگران می گویند برای ساخت این کابل می توان از موادی مانند “زایلون”(Zylon) بهره برد.
چنین نگاهی جستجوهای قمری را نیز بسیار آسان تر می کند و سبب صرفه جویی بسیار زیاد خواهد بود. نویسندگان این مطالعه معتقدند این کار، سوخت لازم برای رسیدن به سطح ماه را به یک سوم مقدار فعلی می کاهد. همین طور این امکان را برای ما فراهم می آورد تا از نقطه لاگرانژی بین زمین و ماه برای کاوش بهره بگیریم.
این مطالعه در arXIV.org انتشار یافته است.

منبع:

دسته‌ها