خرید بک لینک: در دهه اول سفرهای انسان به فضا، سفینه ها آنقدر کوچک بودند که سرنشینان آنها طی سفرشان در بعضی موارد حتی نمی توانستند جابجا شوند. در سفینه های آپولو که در زمان خود، بزرگترین سفینه فضایی بشمار می رفت، فضانوردان تا حدودی می توانستند در داخل سفینه جای خودرا تغییر دهند اما زمانی که قرار شد در دهه بعد ایستگاه های فضایی وارد عمل شوند، این سوال پیش آمد که با عنایت به وضعیت بی وزنی، آیا لازم است برای ایستگاه، کف، سقف و دیوار تعیین شود.
به گزارش خرید بک لینک به نقل از ایسنا؛ در روسیه جلسه هایی با کارشناسان مختلف تشکیل شد تا در مورد این مساله بحث شود. عده ای معتقد بودند در شرایط بی وزنی، تعیین کف یا سقف بی مدلول است اما مخالفان می گفتند بالاخره باید نظمی در چیدمان دستگاه ها وجود داشته باشد و چه بهتر که در این چیدمان، بخش هایی بعنوان کف، دیوار و سقف تعریف و مشخص شود. در نهایت، روانشناسان نظر گروه دوم را تأیید کردند و گفتند داشتن این مشخصه ها در روحیه فضانوردان تأثیر مثبت می گذارد.
به دنبال تصویب این نظریه، چیدمان وسایل داخل ایستگاه بر طبق ملاک های زمینی انجام شد یعنی قسمتی از ایستگاه به عنوان”کف” برگزیده شد و به طور مثال میزغذاخوری را طوری در ایستگاه نصب کردند که پایه هایش در “کف” سالن قرار گرفت. برای آن که فضانوردان در زمان غذاخوردن در فضای داخل ایستگاه شناور نشوند، گیره های مخصوصی در اطراف میز غذاخوری نصب کردند که فضانوردان در زمان خوردن غذا، پایشان را در داخل آن می کردند تا ثابت بمانند. همین طور لامپ های روشنایی در “سقف” نصب گردید.
کمد وسایل و برخی دیگر از تجهیزات در “دیوار” های ایستگاه نصب گردید و تلاش کردند در “کف” ایستگاه چیزی دست و پاگیر نباشد.
البته فضانوردان برای جابجا شدن احتیاجی به قدم زدن در داخل ایستگاه ندارند و با فشار اندک انگشت به دیواره های ایستگاه، به طرف مقابل پرت شوند. اما روی هم رفته در آنجا مشکلی برای ایستایی افقی، عمودی و به بغل وجود ندارد و فضانوردان می توانند در صورتیکه با هم کار می کنند از نظر ایستادن در یک وضعیت قرار نداشته باشند.
منبع: خرید بک لینک
